2e Blog vanuit Seoul Zuid-Korea

Ik zit op mijn bed in een hotel op de 12e verdieping in Seoul, Zuid-Korea. Kijkend naar buiten. Het is hier 05:30 ochtends en de zon komt net op. Een perfect moment om even stil te staan bij hoe mooi een zonsopgang eigenlijk kan zijn. 

Waarom ik trouwens gek genoeg ben om op een vrijdag ochtend om 05:30 op te staan? Als ik rondreis, vind ik het heerlijk om in de ochtend even te gaan sporten voor ik mijn dag begin. Tevens zijn veel toeristische plekken op hele vroege tijden nog rustig en kan je van de heerlijke ochtendstillte genieten. 

Mijn stage gaf me de kans om naar Seoul, Zuid-Korea te vliegen. Het is immers maar 2 uurtjes met het vliegtuig vanaf Tokio. Tokio en Seoul zijn echt prachtige steden. Begrijp me niet verkeerd, het zijn twee jungles van beton, maar ze zijn wel indrukwekkend. Tokio heeft een bruisend centrum, wat veel te groot is voor Nederlandse begrippen, maar wel heel gaaf om door heen te lopen. Toen ik in de avond door de wijk Shibuya liep met het drukste kruispunt ter wereld, dacht ik wel even: "Wow". Deze mensenzee is echt indrukwekkend. Dat zoveel mensen in dit gebied wonen, is echt heel gek voor mij. Voor Japanners is het de normaalste zaak van de wereld. Zij zijn gewend in de metro als een sardientje opgestapeld te zitten. Het voelt alsof je nog net even die 3 centimeter speelruimte hebt om op je telefoon te kloten in deze drukke metro. 

Zoals ik Tokio ervaren heb, is het wel echt een wereldstad, maar je moet wel de plekjes weten die het een wereldstad maken. In de wijk waarin ik woon bijvoorbeeld lopen weinig tot geen buitenlanders. In de toeristische wijken zie je ze in overvloed. Het is maar net waar je rond kijkt.

Seoul is eigenlijk net zo. Ik ben hier maar 4 dagen, maar ik kan toch wel een goed beeld krijgen van hoe de stad nou eigenlijk is. Ik ben ook naar de DMZ geweest in Seoul. Dit is de grens met het land Noord-Korea. Dit was ronduit ontnuchterend. 

Alles bij deze grens spreekt tot je verbeelding. De kille stilte die er heerst of de Noord Koreaanse soldaten, die stil voor zich uit kijken, zonder ook maar een krimp te geven. Dit was echt heel ontnuchterend. Als je er rondloopt, voelt het niet alsof je tussen 2 landen staat, die nog steeds met elkaar in oorlog zijn. Het voelt alsof je tussen titanen doorloopt, die elkaar aanstaren en elkaar elk moment kunnen aanvallen. Het is was best wel intimiderend als ik eerlijk ben. Toch ben ik blij dat ik deze tour gedaan heb. Het is een stukje wereldgeschiedenis, die tot de dag van vandaag nog wordt geschreven. 

Ik had ook een zonvakantie kunnen boeken van het geld wat ik hieraan besteed heb, maar dat is het voor mij niet waard. Een trip zoals deze naar de DMZ wel. Het laat mij meteen weer zien hoe de wereld anders is, dan je altijd denkt. 

Hoe alle mensen op deze wereld zo anders kunnen leven dan jij en hoeveel er eigenlijk nog te leren en ontdekken valt. Als ik dan hier in mijn hotelkamer zit, komt er ook een moment waarop ik reflecteer op de reis die ik afgelegd heb de afgelopen weken. 

"Heb ik aan zelfontwikkeling gedaan?", denk ik dan. "Heb ik echt bereikt wat ik wil bereiken?". "Was het het waard om even een break te nemen van Nederland en relaties met iedereen als het ware op pauze te zetten?"

Dan kan ik met zekerheid zeggen van wel. Het is een toffe ervaring geweest.  Ik heb nieuwe vrienden gemaakt in een heel ver land, ver van mijn eigen bed. Dat is toch wel gaaf. Het maakt niet uit waar je bent, je ontmoet altijd wel mensen die jou wereld beeld delen. 

Op deze reis heb ook de vervelende momenten meegemaakt, waarvan ik nooit had verwacht dat ik deze mee zou maken, maar dat gebeurt nou eenmaal. Bijvoorbeeld op mijn eerste dag in Seoul kon ik geen geld pinnen en toen ik eindelijk toch geld had gepind en een sandwich had gekocht, kwam een zwerver me vragen om mijn broodje. Hij zei hamburger (alsof een sandwich een hamburger is maar goed) en of ik er een aan hem wou geven. Ik zei nee en toen bleef hij het proberen. Toen heb ik nog maar een paar keer nee gezegd, maar dit keer met een minder vriendelijke toon. Ik zat echt net op een trap bij het station nadat ik de hele middag bezig was geweest om een bank te zoeken die mijn pinpas accepteerde en toen kwam dit. Ik had hier zeker geen zin in en heb hem een goede duw gegeven. Toen was het wel voorbij, maar het was toch wel vervelend. Later kwam hij nog terug en stond hij tegen me te schreeuwen. Toen ben ik maar weg gelopen. "Het zal wel", dacht ik. 

Ik ben toen maar naar mijn hotel gegaan, waar ik nog niet kon inchecken tot 15:00.  Toen heb ik een parkje in de buurt opgezocht en ben ik daar gaan zitten. Toen ik daar eenmaal met mijn opengeslagen boek zat, keek ik wat om me heen. Je ziet kinderen voor je spelen met hun ouders en ouderen die puffend van het hardlopen voorbij komen. Hier en daar zie je een verdwaalde zwerver voorbij komen (die heb je best veel in Seoul). Toen realiseerde ik me: "Ik heb deze reis maanden geleden gepland en heb veel vertrouwen en support van mijn moeders kant van de familie gehad". Iedereen is trots dat ik het gewoon aan durfde om in het buitenland te gaan wonen. Daar komt bij dat ik het financieel allemaal zelf voor elkaar krijg (was niet het makkelijkste, want Japan en Korea zijn duur!). Maar op dat moment dacht ik wel: "het maakt niet uit hoeveel support ik krijg van mijn familie/vrienden, er is een persoon die dit helaas nooit te zien krijgt en dat is mijn vader". 

Voor wie het niet weten: Mijn vader overleed toen ik 11 was. Normaal praat ik hier eigenlijk (bijna) nooit over, maar dit is wel een moment waarop ik open durf te zijn. Ik denk dan: "wat zou mijn pa hiervan gevonden hebben?" Terwijl ik in dit park zit. Kereltje van 21 die gewoon maar besluit om naar de andere kant van de wereld te gaan. Best wel gek, in mijn familie ben ik de eerste die zoiets doet. Toch wel een emotioneel momentje waar ik niks aan kan doen. Ik vind het jammer dat hij mij nooit dit soort dingen heeft kunnen zien doen. Toch zou hij wel heel trots geweest zijn denk ik. 

Maar al met al was deze reis tot nu toe echt iets wat ik nooit had durven dromen. In mijn vorige blog vertelde ik over hoe ik graag naar Japan wilde. Zuid-Korea stond toch ook wel op dat lijstje, net zoals nog veel meer plekken op de wereld!

Stiekem toch wel een beetje trots dat ik Tokio en Zuid-Korea nu van mijn lijstje af kan halen en toch ook wel dat ik deze reis grotendeels zelf voor elkaar heb gekregen. Met een frisse dosis motivatie wil ik op weg naar mijn volgende avonturen. Ik zie mijn toekomst rooskleurig in en heb er vertrouwen in dat ik de dingen kan bereiken die ik voor mezelf als doel heb gezet. 

Ik kijk er naar uit om weer terug in Nederland te zijn en verder te gaan waar ik gebleven was. Maar dit keer met een stapel nieuwe ervaringen.  

Bedankt voor het lezen van mijn blog hopelijk heb je ervan genoten! 

Groetjes vanuit Seoul, Zuid-Korea dit keer.

Nabil